Μέταλλο

Γενικές πληροφορίες

Η Ε.Ε. για πρώτη φορά εισήγαγε μέτρα για τη διαχείριση των αποβλήτων συσκευασίας που εντοπίζονταν εντός της επικράτειάς της στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Η Οδηγία 85/339/ΕΟΚ έθετε κανόνες για την παραγωγή, εμπορία, χρήση, ανακύκλωση και επαναπλήρωση των συσκευασιών υγρών τροφίμων καθώς και για τη διάθεση των χρησιμοποιημένων συσκευασιών. 

Για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών πτυχών των συσκευασιών και των αποβλήτων συσκευασίας, ορισμένα κράτη μέλη άρχισαν να θεσπίζουν τα δικά τους μέτρα στον τομέα αυτό. Κατά συνέπεια, εμφανίστηκαν αποκλίνουσες εθνικές πολιτικές, μια κατάσταση που απαιτούσε εναρμόνιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για την εναρμόνιση των εθνικών μέτρων σχετικά με τη διαχείριση των συσκευασιών και των αποβλήτων συσκευασίας και για την πρόληψη ή τη μείωση των επιπτώσεών τους στο περιβάλλον εκδόθηκε η οδηγία 94/62 / ΕΚ. 

Η ενσωμάτωσή της στο εθνικό δίκαιο έγινε με το νόμο 2939/2001, ο οποίος καθόριζε  τις γενικές αρχές της εναλλακτικής διαχείρισης αποβλήτων συσκευασίας, τις υποχρεώσεις των διαχειριστών συσκευασίας,  τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εναλλακτική διαχείριση της συσκευασίας και των αποβλήτων συσκευασίας, τους όρους έγκρισης και λειτουργίας των συστημάτων εναλλακτικής διαχείρισης συσκευασιών καθώς και τους αρχικούς στόχους ανάκτησης και ανακύκλωσης των αποβλήτων συσκευασίας σε εθνικό επίπεδο. (ΠΗΓΗ : eoan.gr)

Από τότε έως και σήμερα, έχουν υπάρξει σειρά τροποποιητικών νομοθετημάτων τα οποία έχουν διαμορφώσει τις σύγχρονες απαιτήσεις και το τοπίο στην «εναλλακτική διαχείριση των συσκευασιών και άλλων προϊόντων», αυξάνοντας κάθε φορά επίσης και τα ποσοστά ανακύκλωσης που θα πρέπει να επιτύχουμε ώστε να συμβαδίζουμε με τις εκάστοτε Ευρωπαϊκές Οδηγίες.

Οι συσκευασίες διαχωρίζονται σύμφωνα με το υλικό κατασκευής τους σε : 

α) γυάλινες, β) πλαστικές, γ) μεταλλικές (αλουμινίου - λευκοσιδήρου), δ) χάρτινες, οι οποίες είναι και οι συνηθέστερες που συναντάμε στην καθημερινότητά μας αλλά υπάρχουν επίσης και οι ε) συνθετικές, στ) ξύλινες και ζ) μεικτές.

Για την παραγωγή ενός τόνου π.χ. αλουμινίου από νέα υλικά, θα χρειαστούμε για την όλη διαδικασία μεγάλες ποσότητες ενέργειας, ακόμα περισσότερες «παρθένες» πρώτες ύλες τις οποίες για να τις αποκτήσουμε θα χρειαστεί κυρίως να «τρυπήσουμε» την Γη καθώς και χημικά για να διαμορφώσουμε κατάλληλα αυτήν την πρώτη ύλη που θα συλλέξουμε από το έδαφος. 

Θα πρέπει να αναφερθεί επίσης ότι, μία κονσέρβα λευκοσιδήρου θα χρειαστεί περίπου 100 χρόνια ώστε να καταφέρει να αποσυντεθεί τελείως ενώ για να καταναλώσουμε το περιεχόμενό της, μπορεί να μας πάρει μόλις λίγα λεπτά της ώρας. 

Αντιθέτως, αν οδηγήσουμε τις αλουμινένιες συσκευασίες ή τις κονσέρβες μας για ανακύκλωση και τις χρησιμοποιήσουμε στην συνέχεια ως πρώτη ύλη : 

• θα καταφέρναμε να εξοικονομήσουμε σημαντικές «παρθένες» πρώτες ύλες, 
• θα χρειαζόμασταν λιγότερη ενέργεια για να δημιουργήσουμε ξανά αλουμίνιο ή λευκοσίδηρο,  
• θα προκαλούσαμε λιγότερη ρύπανση στο περιβάλλον και ιδίως από την χρήση χημικών και 
• θα καταφέρναμε να στείλουμε πολύ λιγότερες ποσότητες σκουπιδιών στον Χ.Υ.Τ.Α / Χ.Υ.Τ.Υ. άρα θα μειώναμε ακόμα περισσότερο τον όγκο εκεί και θα αυξάναμε τον χρόνο ζωής τους. 

Υπενθυμίζουμε ότι το μεγαλύτερο κακό που προκαλείται στο περιβάλλον, εντοπίζεται  από την αδιάκοπη εκμετάλλευση του υπεδάφους της Γης για την εξόρυξη νέων μεταλλευμάτων, που δεν ανανεώνονται και δεν είναι ταυτόχρονα και ανεξάντλητα. Με αυτήν την τακτική υποβαθμίζονται χρόνια τώρα ολόκληρα οικοσυστήματα, στερώντας το φυσικό σπίτι από την χλωρίδα και την πανίδα της εκάστοτε περιοχής, δηλαδή από τα φυτά και τα ζώα που ζούσαν ή θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί και ίσως να στερεί και αναγκαίες εκτάσεις γης από ανθρώπους που θα μπορούσαν να την καλλιεργήσουν και να ζήσουν από αυτήν. 

Οι πολίτες λοιπόν, οφείλουν να εφαρμόζουν αποτελεσματικά «Διαλογή στην Πηγή» στην καθημερινότητά τους, δηλαδή να διαχωρίζουν τα απορρίμματά τους σύμφωνα με την φύση τους ή με το υλικό κατασκευής τους και να απορρίπτονται χωριστά και καθαρά από ξένες προσμίξεις (π.χ. καπάκια) στον ανάλογο κάδο χωριστής συλλογής τους.